بررسی اثرات طولانی مدت هیالگان در درمان استئوآرتریت

  مقدمه و هدف: استئوآرتریت زانو شایع ‌ ترین بیماری مفصلی و یک علت ناتوانی در پیری است. هدف از این مطالعه بررسی اثرات طولانی مدت هیالگان در درمان درد، بهبود دامنه حرکت مفصلی و اثر بر کیفیت فعالیتهای روزمره بیماران مبتلا به استئوآرتریت می ‌ باشد.   مواد و روش ‌ ها: در این پژوهش کارآزمایی بالینی که با شماره IRCT2013031712831N1 در سامانه ثبت کارآزمایی ‌ های بالینی ایران ثبت شده است. پس ازتشخیص دقیق استئوآرتریت (براساس معیارهای ACR )، اندازه گیری دامنه حرکتی و تندرنس خط مفصلی زانو وشدت درد بیمار براساس VAS (به صورت تفکیکی درحالت استراحت، راه رفتن، نشستن و....) و بر اساس پرسشنامه WOMAC ، سه تزریق داخل مفصل زانو (با فواصل یک هفته) انجام شد. پس از آن، بیماران با فواصل یک هفته، یک، سه، هشت و نه ماه پس از پایان درمان مجددا» ارزیابی شدند. نتایج بدست آمده در نرم افزار SPSS 20 آنالیز شد.   یافته ‌ ها: دربررسی 61 بیمار مورد مطالعه، بیشتر متغیرهای ذکرشده قبل از درمان با مراحل مختلف بعد از درمان، از لحاظ آماری اختلاف معنی داری داشتند. روند این تغییرات تا هفته سوم درمان بهبود یابنده بود که پس از آن تا 4 ماه پس از شروع مداخله، این روند به صورت نسبی حفظ شده ولی بعد از آن کمی تشدید شده بود. البته قابل ذکر است که حتی در مقایسه آخرین مرحله پیگیری با مراجعه اولیه، هنوز اثرات درمانی هیالگان به میزان قابل توجهی باقی مانده بود.   بحث و نتیجه ‌ گیری: نتایج فوق نشان دهنده اثرات مفید این نوع درمان بصورت کوتاه مدت و میان مدت می ‌ باشد. این اثرات شامل کاهش شدت درد درحالت استراحت، راه رفتن، نشستن و..، افزایش دامنه حرکتی مفصل و کاهش تندرنس خط مفصلی زانو بودند. در مورد اثرات طولانی مدت باید گفت که این موارد نسبت به اثرات کوتاه مدت و میان مدت کمتر بودند ولی نسبت به زمان قبل از مداخله، علایم بیماری به طور معناداری کاهش یافته بود.